Ο πραγματικός γιόγκι: o μoναχικός
Μόλις αποδεχτεί κανείς τη μοναξιά του, γίνεται γιόγκι. Τώρα υπερβαίνει την κοινωνία. Αυτή είναι η μόνη έννοια της αναχώρησης από την κοινωνία. Δεν αναχωρείς από την ίδια την κοινωνία΄ όπου κι αν πας, δημιουργείς μια κοινωνία. Ακόμη και με τα δέντρα, ακόμη και με τα ζώα, θα δημιουργηθεί μια οικογένεια και θα βρίσκεται εκεί η κοινωνία.
Δεν υπάρχει τώρα κανείς γκουρού, είσαι μόνος σου. Καθώς δεν υπάρχει κανείς να τη νοθεύσει, είναι πολύ αγνή, αθώα κα όμορφη. Αυτή η μοναχικότητα αποτελεί το μονοπάτι, αυτή η μοναχικότητα αποτελεί το διαλογισμό. Αυτή η μοναχικότητα αποτελεί τη γιόγκα.
Παρά τούτο, μπορεί να ρωτάς τι πρέπει να κάνεις για τη μοναχικότητα αυτή. Τίποτε δεν πρέπει να κάνεις, γιατί η κάθε πράξη δεν είναι τίποτε άλλο από απόδραση από τη μοναχικότητα αυτή. Τη μοναχικότητα αυτή δεν πρέπει να την αφήσεις και να της διαφύγεις. Πρέπει να βρεθείς βαθιά μέσα της και πρέπει να ζήσεις μαζί της. Πρέπει να βαδίσεις στο μονοπάτι της ζωής εντελώς μόνος΄ μέσα στο πλήθος, μαζί με συνταξιδιώτες, αλλά εντελώς μόνος.
Όταν περπατούν δυο άνθρωποι στο δρόμο, δεν περπατούν ως δυο, περπατούν ως ένας και ένας. Υπάρχουν δυο μοναχικότητες που περπατούν. Πρέπει να ζεις μέσα στην οικογένεια, αλλά μόνος. Μπορεί τώρα να υπάρχουν πέντε μέλη, υπάρχουν όμως πέντε μοναχικότητες που ζουν μέσα στο σπίτι. Και μόλις καταλάβεις τη μοναχικότητά σου, γίνεσαι ευσπλαχνικός. Υπάρχει τώρα ευσπλαχνία για τους άλλους και για τη μοναχικότητά τους. Η ευσπλαχνία αυτή αποτελεί συμβολικά το σημάδι ότι ένας άνθρωπος έχει μπει στη μύηση της γιόγκα.
Η σύζυγος μαζί με τον άντρα της είναι το ίδιο μοναχική όπως και πριν, δημιουργούμε όμως απατηλές δραπετεύσεις, την αυταπάτη της συνύπαρξης. Όλη μας η κοινωνία, η οικογένειά μας, τα έθνη μας, οι λέσχες μας, οι ομάδες, οι οργανώσεις -όλα αυτά αποτελούν δραπετεύσεις από τη μοναχικότητα. Ένας άνθρωπος έρχεται στη γιόγκα τη στιγμή που αποκτά πλήρη επίγνωση της απόλυτης μοναχικότητάς του κι επίσης την επίγνωση ότι δεν υπάρχει κάπου να πάει.
Πόσο άσχημο είναι το ότι κανείς δεν θεωρεί πως είναι άξιος να ζει κάποιος μαζί του! Αν είμαι μόνος μέσα στο δωμάτιό μου, πλήττω. . . πλήττω με τον εαυτό μου. Ο βαριεστημένος λοιπόν άνθρωπος πάει σε έναν άλλο βαριεστημένο άνθρωπο και προσπαθούν κι οι δυο να υπερβούν την πλήξη. Από μαθηματική άποψη, είναι αντίστροφη η δυνατότητα. Θα διπλασιαστεί η πλήξη΄ τώρα οι δυο βαριεστημένοι θα πλήττουν διπλά και θα σκέφτεται ο καθένας τους ότι ο άλλος δεν θέλει να βοηθήσει.
Πρέπει να αρχίσεις να ζεις τη στιγμή η οποία έρχεται σε σένα. Να ζεις ολικά. Να τη ζεις μόνος σου. Να ζεις από τη μια στιγμή στην επόμενη. . .να είσαι ανοικτός, ανοικτός απέναντι στο άγνωστο, ανοικτός σε κάθε τι που μπορεί να συμβεί. Και να το αποδέχεσαι έτσι όπως έρχεται. Η άρνηση, η μη αποδοχή αποτελεί τη μόνη αθεΐα. Η αποδοχή, η στάση που λέει πάντοτε ναι στα πάντα και το άνευ όρων καλωσόρισμα των πάντων -αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, η αληθινή θρησκευτικότητα.
Δημιούργησε τις συνθήκες και θα έρθει από μόνο του το συμβάν. Δεν μπορούν να το προβλέψουν τα μηχανικά πράγματα. Κανένα πολύτιμο πράγμα δεν μπορείς να το προβλέψεις. Δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις για τη ζωή, πρέπει λοιπόν να δημιουργήσεις τις συνθήκες και να περιμένεις και να αφήσεις τα πράγματα να συμβούν με το δικό τους τρόπο.
Για παράδειγμα, προετοίμασα το σπίτι για να δεχτώ έναν καλεσμένο, αλλά η προετοιμασία η ίδια δεν αποτελεί τον καλεσμένο. Ίσως να έρθει, ίσως να μην έρθει. Η ινδική λέξη για τον καλεσμένο είναι πολύ όμορφη. Λέγεται ατίθι -σημαίνει τον άνθρωπο που είναι άγνωστη η ημερομηνία του. Μπορεί να έρθει, μπορεί και να μην έρθει, ή μπορεί να έρθει αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Ίσως χρειαστεί να τον περιμένεις όλη σου τη ζωή. Δεν είναι γνωστή η ημερομηνία του. Ατίθι σημαίνει τον δίχως ημερομηνία, τον απρόβλεπτο.
Αν είσαι βέβαιος πως ο καλεσμένος θα έρθει οπωσδήποτε, τότε δεν είσαι σε διάθεση αναμονής. Δεν υπάρχει καμιά αναμονή τότε΄ η βεβαιότητα σκότωσε την αναμονή. Αφού πρόκειται να έρθει, τότε δεν υπάρχει θέμα αναμονής. Έτσι, οι άνθρωποι που δεν είναι ικανοί να περιμένουν δημιούργησαν κάθε είδους βεβαιότητες. Έχουν πει, κάνε τούτο και θα συμβεί εκείνο. Το συμβάν έχει γίνει εγγυημένο. Αυτό δεν γίνεται. Ίσως να χρειαστεί να περιμένει κανείς ζωές ολόκληρες κι όμως μπορεί να μην έρθει εκείνος.
Με πλήρη γνώση αυτής της δυνατότητας, αυτής της αβεβαιότητας, η καρδιά γίνεται η ίδια μια αναμονή. Για κάθε στιγμή και για όλα όσα συμβαίνουν, για τη βροχή ή τα λουλούδια ή τα αστέρια. . . έχει κανείς επίγνωση των πάντων, γιατί δεν ξέρει από πού μπορεί να έρθει. Κανείς δεν γνωρίζει την πόρτα του, το μονοπάτι του. Κανείς δεν γνωρίζει το όνομά του. Κανείς δεν γνωρίζει ποια στιγμή θα έρθει και θα χτυπήσει την πόρτα.
Ο γιόγκι λοιπόν είναι ένας άνθρωπος που περιμένει, που δεν κοιμάται.
Η αναμονή αυτή είναι το μόνο δύσκολο πράγμα, το μόνο κοπιαστικό μέρος. Είμαστε πολύ βιαστικοί. Η βιασύνη του σύγχρονου ανθρώπου αποτελεί την μόνη αθρησκεία, η οποία έχει στρέψει όλη τη σύγχρονη κοινωνία στην κατεύθυνση του υλισμού.
Μην πιστεύεις στις νεκρές φόρμουλες. Η Κάρμα Γιόγκα, η Μπάκτι Γιόγκα, η Γκυάνα Γιόγκα, η Ράτζα Γιόγκα -αποτελούν όλες τους νεκρές φόρμουλες. Υπάρχουν τόσες γιόγκες όσοι και οι άνθρωποι που θα βαδίσουν στο πνευματικό μονοπάτι. Ο καθένας δημιουργεί, και πρέπει να δημιουργεί, τη δική του γιόγκα. Μόνο τότε μπορεί να πραγματωθεί το αυθεντικό ον. Η αυθεντικότητα έρχεται μέσω της ατομικότητας΄ αλλιώς, είναι δυνατό να υπάρξει μια ψεύτικη και δανεισμένη πραγμάτωση.
Όταν συνειδητοποιείς την απόλυτη μοναχικότητά σου, δεν είναι τότε πως θα επικοινωνείς τώρα με το θεϊκό στοιχείο, αλλά τώρα είσαι το θεϊκό στοιχείο. Ακόμη και η γλώσσα της ενιαίας κατάστασης αποτελεί κατάλοιπο από τον δυϊσμό με τον άλλο.
Osho, The Great Challenge, Ομιλία #1
Για να συνεχίσεις την ανάγνωση στα αγγλικά, κάνε κλικ εδώ
