Συχνά γεμίζει την καρδιά μου κι όλη μου την ύπαρξη μια αίσθηση που δεν μπορώ να την περιγράψω. Υπάρχει όταν αγαπώ πολύ - αλλά μια παρόμοια αίσθηση εμφανίζεται και όταν φοβάμαι, όταν έχω αγωνία, πόνο, όταν νιώθω ανίσχυρος και απογοητευμένος.

Σίγουρα υπάρχει κάτι πολύ παρόμοιο στα διάφορα συναισθήματα: ότι κατακλύζεσαι. Μπορεί να πρόκειται για αγάπη, μπορεί να πρόκειται για μίσος, μπορεί να πρόκειται για θυμό - μπορεί να πρόκειται για το οτιδήποτε. Αν είναι υπερβολικά πολύ, σου δίνει τότε την αίσθηση ότι κατακλύζεσαι. Ακόμη κι όταν πονάς και υποφέρεις μπορεί να δημιουργηθεί η ίδια εμπειρία, αλλά η αίσθηση πως κατακλύζεσαι δεν έχει από μόνη της κάποια αξία. Δείχνει απλώς ότι είσαι ένα συναισθηματικό ον.

Είναι τούτο κατά κανόνα ένδειξη μιας συναισθηματικής προσωπικότητας. Όταν υπάρχει θυμός, είναι όλη θυμό. Κι όταν υπάρχει αγάπη, είναι όλη αγάπη. Μεθάει σχεδόν από συναίσθημα, τυφλώνεται. Και όποια πράξη κι αν προέρχεται από εκεί είναι λάθος. Ακόμη κι αν πρόκειται για αγάπη που σε κατακλύζει, η πράξη που θα προέλθει από εκεί δεν θα είναι σωστή.
 

Γίνεται σαν ένα σκοτεινό σύννεφο σχεδόν, μέσα στο οποίο χάνεσαι. Τότε ό,τι κι αν κάνεις θα είναι λάθος.

Η αγάπη δεν αποτελεί μέρος των συναισθημάτων σου. Κατά κανόνα αυτό νομίζουν και βιώνουν οι άνθρωποι, αλλά κάθε τι που σε κατακλύζει είναι πολύ ασταθές. Έρχεται σαν τον άνεμο και προσπερνάει, αφήνοντάς σε πίσω, άδειο, συντετριμμένο, μέσα στη λύπη και τη θλίψη.

Σύμφωνα με εκείνους που γνωρίζουν όλο το είναι τού ανθρώπου - το νου του, την καρδιά του και το είναι του - η αγάπη πρέπει να αποτελεί μια έκφραση τού είναι σου, όχι ένα συναίσθημα.

Το συναίσθημα είναι πολύ εύθραυστο, πολύ μεταβλητό. Τη μια στιγμή σού φαίνεται πως αυτό είναι το παν. Την άλλη στιγμή είσαι άδειος.

Το πρώτο λοιπόν πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να βγάλεις την αγάπη από το πλήθος των κατακλυσμιαίων συναισθημάτων. Η αγάπη δεν κατακλύζει.
 

Αλλά αυτό το είδος τής αγάπης σπάνια υπάρχει, διότι πολύ λίγοι είναι οι άνθρωποι που φθάνουν έως το είναι τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν το αυτοκίνητό τους... Αυτή η αγάπη ανήκει στο νου. Κι έπειτα αγαπάς τη σύζυγό σου, το σύζυγό σου και τα παιδιά σου - αυτή η αγάπη ανήκει στην καρδιά. Επειδή όμως χρειάζεται αλλαγή για να παραμείνει ζωντανή κι εσύ δεν μπορείς να της επιτρέψεις να έχει μεταβλητότητα, γίνεται εκείνη μπαγιάτικη. Ο ίδιος σύζυγος κάθε μέρα - είναι τόσο πληκτική η εμπειρία. Θαμπώνει την ευαισθησία σου, θαμπώνει κάθε πιθανότητα χαράς. Σιγά-σιγά αρχίζεις να ξεχνάς τη γλώσσα τού γέλιου. Η ζωή μετατρέπεται απλώς σε δουλειά χωρίς καθόλου χαρά. Και πρέπει να δουλεύεις, γιατί έχεις σύζυγο κι έχεις παιδιά.

Χρειάζεται να βγάλεις την αγάπη σου έξω από την συναισθηματική αρπάγη όπου βρίσκεται ήδη από τη γέννησή σου και χρειάζεται να βρεις το δρόμο προς το είναι σου. Αν δεν γίνει η αγάπη σου μέρος τού είναι σου, δεν διαφέρει και πολύ από τον πόνο, τα βάσανα, τη λύπη.