Έχω ακούσει. . .
Όταν καιγόταν η Πομπηία κι όλος ο κόσμος έτρεχε να φύγει και κουβαλούσαν οι άνθρωποι ό,τι μπορούσαν να πάρουν μαζί τους - κοσμήματα, χρυσάφι, ασήμι, πολύτιμα αντικείμενα... Κι έκλαιγαν και θρηνούσαν επειδή είχαν πολλά πράγματα που δεν μπορούσαν να πάρουν μαζί τους΄ κάποιος έχει χάσει το παιδί του, άλλος έχει χάσει τη γυναίκα του. Ήταν τρελό το πλήθος - καιγόταν όλη η πόλη - κι έτρεχαν όλοι να φύγουν από την πόλη για να σώσουν τη ζωή τους. Ήταν ένα χάος.

Μόνο ένας άνθρωπος λένε - ήταν τρεις το πρωί - μόνο ένας άνθρωπος έβγαινε από την πόλη πολύ ήσυχα, σιωπηλός, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ήταν ένας μύστης. Είχε μόνο ένα μπαστούνι. Και τον κοιτούσαν πολλοί άνθρωποι κι έλεγαν, ΄΄Φαίνεσαι ατάραχος.΄΄ Είπε εκείνος, ΄΄Γιατί να ταραχτώ; Δεν έχω τίποτε άλλο - μόνο τούτο το μπαστούνι΄ και είναι η ώρα που κάνω τον πρωινό μου περίπατο. Προς τι λοιπόν;... Δεν έχω να χάσω τίποτα!΄΄

Ζήσε εδώ με τρόπο τέτοιο που το ΄΄εδώ΄΄ να μην αποκτήσει υπερβολική σημασία για σένα - να μην σου γίνει έμμονη ιδέα. Είναι καλό να ζεις μέσα σε ένα σπίτι, αλλά όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι, πρέπει να μπορείς να φύγεις δίχως να κοιτάξεις πίσω. Να είσαι μαζί με τους ανθρώπους - αλλά αν πεθάνει η γυναίκα σου, πρέπει να μπορείς να την αποχαιρετήσεις σιωπηλά, με αγάπη, χωρίς παράπονα, χωρίς γκρίνια. Ζήσε με τρόπο τέτοιο που να μην εμπλακείς υπερβολικά.

Ζήσε λοιπόν εδώ, αδελφέ μου,
ώστε να μπορέσεις να πας στην άλλη όχθη με ευκολία.

Και η άλλη εκείνη όχθη δεν βρίσκεται πολύ μακριά, η άλλη όχθη σε περιβάλλει παντού. Αν αρχίσεις να ζεις σωστά... και τι εννοώ με το ΄΄σωστά;΄΄ Αυτά τα τέσσερα βήματα: να είσαι εδώ-τώρα, να μάθεις να μεταμορφώνεις τα δηλητήριά σου σε μέλι, να μοιράζεσαι με τους άλλους τη θετικότητά σου και να είσαι ένα τίποτα. Αυτό εννοώ λέγοντας ΄΄να ζεις σωστά.΄΄

Αν ζεις σωστά, μέσα σε διάστημα εικοσιτεσσάρων ωρών θα περάσεις πολλές φορές στην όχθη τούτη από την απέναντι, από εκείνη σε τούτη, από τούτη σε κείνη - πολλές φορές θα διεισδύσει μέσα σου το θεϊκό στοιχείο, θα ακτινοβολεί μέσα σου. Πολλές φορές θα βρεθείς ξαφνικά στην άλλη όχθη. Καθώς περπατάς στο δρόμο... βρίσκεται ξαφνικά η θεϊκότητα εκεί. Πέφτει πάνω σου ο ήλιος, οι ακτίνες του πέφτουν πίσω από τα δέντρα... και ξαφνικά βρίσκεται εδώ η άλλη όχθη. Δεν βρίσκεται κάπου μακριά σε άλλους γαλαξίες΄ βρίσκεται πάντοτε εδώ. Πρόκειται για την ποιότητα της επίγνωσής σου, για την ποιότητα της κατανόησής σου, για την ποιότητα του διαλογισμού σου. Αν δεν είσαι εδώ φορτωμένος, χωρίς εμμονές με τα εγκόσμια πράγματα...

Ζήσε μέσα στον κόσμο, αλλά μην επιτρέπεις στον κόσμο να ζει μέσα σου. Και τότε θα είσαι μόνος ακόμη και μέσα στο πλήθος... κι ακόμη και μέσα στο πλήθος θα βλέπεις την άλλη όχθη. Η άλλη όχθη γίνεται τόσο κοντινή που μπορείς να περάσεις το όριο όποια στιγμή θέλεις. Είναι πολύ εύκολο, σαν την αναπνοή - αλλά πρέπει να μάθεις την τέχνη. Να είσαι επιδέξιος. Να αγαπάς, αλλά μην επιτρέπεις να γίνει η αγάπη σου προσκόλληση. Να αγαπάς, αλλά μην επιτρέπεις να γίνει η αγάπη σου εξάρτηση, σκλαβιά. Και τότε... τότε να αγαπάς πάρα πολύ. Τότε δεν υπάρχει κανείς φόβος. Και καθώς αγαπάς, θα μπορείς να περάσεις στην απέναντι όχθη χωρίς καμιά δυσκολία.

Χρησιμοποίησε τα χρήματα, αλλά να μην γίνουν τα χρήματα η νοοτροπία σου. Δεν λέω να ξεφύγεις από τα χρήματα και δεν λέω να ξεφύγεις από τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου και να τους εγκαταλείψεις και να πας στις σπηλιές των Ιμαλαΐων - δεν σου διδάσκω κανενός είδους κουτά πράγματα. Και ούτε κι ο Καμπίρ το υποστηρίζει αυτό. Ο Καμπίρ είναι εξαιρετικά καταφατικός προς τη ζωή, είναι απολύτως υπέρ της ζωής. Μάλιστα, όποιος γνωρίζει το θεϊκό στοιχείο θα είναι υπέρ της ζωής, γιατί η ζωή τούτη ανήκει στο θεϊκό στοιχείο. Αν δραπετεύεις από τη ζωή, δραπετεύεις από τη θεϊκότητα την ίδια - από την ευκαιρία την ίδια μέσα στην οποία ήταν η θεϊκότητα διαθέσιμη. Μην δραπετεύεις πουθενά. Αντί να κάνεις προσπάθειες για να δραπετεύσεις, κάνε μεγαλύτερη προσπάθεια να αποκτήσεις επίγνωση. Αυτή θα είναι η πραγματική απόδραση: χωρίς να δραπετεύεις πουθενά θα δημιουργήσεις τη σπηλιά μέσα στην καρδιά σου... και θα αρχίσεις να ζεις εκεί.

Και η άλλη ακτή βρίσκεται πάντοτε εδώ δίπλα. Όποια στιγμή θελήσεις, μπορείς να πας... και μπορείς να πιεις όσο θέλεις από τη θεϊκότητα καθημερινά. Κοιτώντας ένα λουλούδι, μπορείς να την πιεις... κι ανοίγει η άλλη όχθη. Πρόκειται για ένα όραμα - δεν πρόκειται για πράγμα υλικό. Κοιτώντας το τριαντάφυλλο σιωπηλά, με αγάπη, χωρίς καμιά χρήση λέξεων μέσα σου - με απόλυτη σιωπή... κι η σιωπή γίνεται τότε φωτεινή κι η σιωπή γίνεται ένα τραγούδι και προβάλλει το όραμα. Εξαφανίζεται το λουλούδι, εξαφανίζεσαι εσύ... και εμφανίζεται η θεϊκότητα. Με την εξαφάνιση υποκειμένου και αντικειμένου, προβάλλει το ενδιάμεσο κενό. Ανάμεσα σε δύο νότες έρχεται η παύση... και ξαφνικά βρίσκεσαι στην άλλη ακτή.