Είναι αλήθεια ότι η αίσθηση του χιούμορ αποτελεί μέρος του νου – αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τελειώνει και εκεί. Υπάρχει μια αίσθηση του χιούμορ που την αισθάνεται ακόμη και το σώμα σου, υπάρχει μια αίσθηση του χιούμορ που την αισθάνεται ο νους σου και υπάρχει μια αίσθηση του χιούμορ που την αισθάνεσαι μόνο όταν βρίσκεσαι πέρα από το νου. Διαφέρουν όλες τους στην ποιότητά τους.

Για παράδειγμα, το μικρό παιδί που δεν έχει αναπτυχθεί ο νους του καθόλου – μπορείς να το κάνεις να γελάσει αν αγγίξεις την κοιλιά του. Και θα το απολαύσει τόσο εξαιρετικά που σε όλη σου τη ζωή δεν θα απολαύσεις ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπάρχει εδώ λοιπόν καμιά συμμετοχή τού νου. Άγγιξες απλώς τα ευαίσθητα, τα χιουμοριστικά σημεία του σώματός του.

Κατά κανόνα, το περισσότερο χιούμορ υπάρχει λόγω κάποιας παρανόησης – πραγματικής ή κατά φαντασία – που έχει τη ρίζα της στο νου. Τα περισσότερα ανέκδοτα δημιουργούν χιούμορ λόγω κάποιας ξαφνικής ανατροπής, απροσδόκητης. Η όλη επιστήμη του ανέκδοτου είναι ότι σε ανεβάζει προς ένα ορισμένο ύψος προσδοκίας, βήμα το βήμα, κι έπειτα ξαφνικά υπάρχει μια τέτοια ανατροπή που δεν την περίμενες ποτέ. Όλη σου η ένταση που συσσωρευόταν εκρήγνυται σε γέλιο. Καλύτερα να σου πω ένα ανέκδοτο:

Ο Ντάνυ ανακάλυψε πως η γυναίκα του τον απατούσε με κάποιον άλλο, πήγε λοιπόν στη γυναίκα τού ανθρώπου εκείνου και της το είπε.
΄΄Το βρήκα τι θα κάνουμε!΄΄ είπε εκείνη. ΄΄Ας τους εκδικηθούμε.΄΄ Πήγαν λοιπόν σε ένα μοτέλ και τους εκδικήθηκαν.
Είπε εκείνη, ΄΄Ας τους εκδικηθούμε κι άλλο.΄΄
Συνέχισαν λοιπόν να παίρνουν εκδίκηση ξανά και ξανά. Τελικά είπε ο Ντάνυ, ΄΄Αρκεί τόση εκδίκηση. Δεν νιώθω πια άλλη σκληρότητα.΄΄

Αν έρθει τα τέλος με τρόπο που δεν τον περίμενες – δεν μπορούσες να φανταστείς ότι θα τέλειωνε έτσι – έρχεται ένα ξαφνικό γέλιο. Πρόκειται για εκτόνωση της έντασης.

Μια πρόσφατη έρευνα για τις σεξουαλικές συνήθειες των αντρών αποκάλυψε ότι μετά την συνουσία το είκοσι τοις εκατό γύρισε από την άλλη κι αποκοιμήθηκε΄ το δυο τοις εκατό έκανε ντους΄ το τρία τοις εκατό πήγε στο ψυγείο να φάει κάτι΄ και το εβδομήντα τοις εκατό σηκώθηκε πάνω, ντύθηκε και πήγε στο σπίτι του.

Είναι λοιπόν αλήθεια ότι το περισσότερο χιούμορ στη ζωή προέρχεται από το γεγονός ότι ο νους βρίσκεται σε μια συνθήκη η οποία είναι απροσδόκητη. Είναι δυνατό να εμφανιστεί το γέλιο μέσα από το μη-νου, μέσα από το διαλογισμό, θα είναι όμως ένα γέλιο με τελείως διαφορετική ποιότητα. Θα είναι γέλιο για τον εαυτό σου.

Για παράδειγμα, όταν φωτίστηκε ο Μποντιντάρμα, όταν μπήκε για πρώτη φορά στον κόσμο τού μη-νου, άρχισε να γελάει και δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι το θάνατό του. Πολλοί άνθρωποι τον ρωτούσαν, ΄΄Γιατί γελάς συνέχεια;΄΄ Έλεγε, ΄΄Γελάω συνέχεια, γιατί εκείνο το οποίο αναζητούσα βρισκόταν πάντα μέσα μου. Ήμουν πολύ ανόητος΄ δεν μπορώ να το πιστέψω ότι επί τόσες πολλές ζωές αναζητούσα κάτι το οποίο υπήρχε ήδη μέσα μου. Για την ακρίβεια, ο αναζητητής ήταν το αναζητούμενο, ο αναζητητής αποτελούσε το στόχο. Δεν υπήρχε άλλος στόχος να πετύχω πέρα από τον εαυτό μου.

΄΄Κι όταν βλέπω ότι το ίδιο κάνουν και οι άλλοι, δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω με το γελοίο όλης αυτής της αναζήτησης, όλης αυτής της πνευματικότητας. Είναι δική σου κι εσύ την αναζητάς. Δεν την έχασες ποτέ κι εσύ την ψάχνεις. Δεν υπάρχει τρόπος να τη χάσεις κι εσύ την ψάχνεις. Ακόμη και να θέλεις να τη χάσεις, δεν μπορείς να την χάσεις, διότι εσύ είσαι εκείνη.΄΄

Υπάρχει λοιπόν ένα ορισμένο είδος γέλιου, δεν έχει όμως να κάνει με τους άλλους΄ έχει να κάνει με τη δική σου αστεία αναζήτηση. Τη στιγμή που πηγαίνεις πέρα από το νου, αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά: ΄΄Θεέ μου, αυτή η διάσταση υπήρχε πάντοτε μέσα μου κι εγώ έψαξα στις μακρινές γωνιές της γης. Πήγα στα Ιμαλάια, πήγα στους αγίους΄ πειθάρχησα τον εαυτό μου με κοπιαστικές τεχνικές΄ νήστεψα, βασάνισα τον εαυτό μου. Έκανα τα πάντα κι αυτό βρίσκεται μέσα μου.΄΄