Οι δυο που είναι τέλεια παρόντες
μπορούν να προσδώσουν καρπό,
στον κύριο να τον προσφέρουν...
...Κι είναι εκείνος ο καρπός στον κύριο που θα προσφέρουν, στο Θεό.
... Είναι συνειδητοί και καρποφόροι.

Σε κείνη την κορυφή της αγάπης, είναι εντελώς συνειδητοί και καρποφόροι. Να θυμάσαι, η αγάπη δεν είναι κάτι σαν έλλειψη συνειδητότητας. Κατά κανόνα, όταν είσαι ερωτευμένος, χάνεις περισσότερο την επίγνωση. Τότε πρόκειται για λαγνεία. Τότε πρόκειται για τον κατώτατο παρανομαστή. Τότε πρόκειται για το πιο χαμηλό σκαλί της κλίμακας. Ανήκει φυσικά στην κλίμακα, είναι όμως το κατώτατο σκαλί. Στο πιο ψηλό σκαλί, υπάρχει τεράστια συνειδητότητα - κι αν δεν μπορείς να έχεις επίγνωση όταν είναι παρών ο εραστής σου, πού θα μπορέσεις να έχεις επίγνωση; Αν η παρουσία του εραστή σου δεν αξίζει ώστε να έχεις επίγνωση, τότε πού αλλού θα βρεις τον θησαυρό όπου θα έχεις επίγνωση;

Αν τον αγαπάς τον άνθρωπο, αν αγαπάς πραγματικά, προβάλλει μια κορυφή συνειδητότητας. Θέλεις απλώς να παρατηρείς, να βλέπεις την αγαπημένη ή τον εραστή σου΄ θέλεις να έχεις μια καθαρή παρουσία. Και βοηθούν ο ένας τον άλλο να είναι όλο και πιο συνειδητοί - γιατί όταν γίνεται ο ένας πιο συνειδητός, αυτό αντικατοπτρίζεται αμέσως και στον άλλο. Ο άλλος γίνεται πιο συνειδητός και τούτο λειτουργεί σαν αλυσιδωτή αντίδραση. Ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά κι έρχεται τότε η στιγμή που γεννιέται ο καρπός΄ ο καρπός εκείνος ονομάζεται αγάπη. Την αγάπη εκείνη μπορείς να την προσφέρεις στον κύριο όλου του κόσμου. Κανείς άλλος καρπός δεν θα είναι αρκετός.

Είναι συνειδητοί και καρποφόροι....
Και στην κορυφή εκείνη της συνειδητότητας είναι καρποφόροι. Διαφορετικά, οι άνθρωποι ζουν άκαρπη ζωή. Οι άνθρωποι ζουν ζωή δίχως καρπό, οι άνθρωποι ζουν χωρίς να καρποφορούν. Δεν γεννιέται τίποτε από εκείνους΄ ζουν απλώς και πεθαίνουν. Δεν έχει κανένα νόημα και καμιά σημασία η ζωή τους. Η σημασία εμφανίζεται μόνον όταν δύο δέντρα έχουν γίνει ένα δέντρο κι όταν γεννηθεί στο δέντρο αυτό ο καρπός της αγάπης.

.... συνειδητοί και καρποφόροι.
Το πηγάδι δεν βυθίζεται ποτέ
μέσα στο νερό.

Οι Μπάουλ λένε, ΄΄Το βλέπεις; Πήγαινε δες ένα πηγάδι γεμάτο με νερό - πάντως δεν βυθίζεται ποτέ μέσα στο νερό.΄΄ Είναι πολύ μυστηριακό αυτό. Όταν έχεις τελείως βουλιάξει μέσα στην ενιαία κατάσταση, τότε υπάρχεις για πρώτη φορά. Δεν πνίγεσαι ποτέ μέσα της. Συγχωνεύεσαι, χάνονται όλα τα σύνορα, αλλά συμβαίνει τότε κάτι το παράδοξο: το παράδοξο ότι χάνεσαι εντελώς και όμως είσαι, για πρώτη φορά, ο εαυτός σου. Όταν έχεις χαθεί τελείως, τότε είσαι, για πρώτη φορά, η πραγματικότητά σου. Είσαι γεμάτος, είσαι περιβλημένος από τεράστια δύναμη, όμως δεν έχεις πνιγεί μέσα της. Είσαι ένα μαζί της, αλλά για πρώτη φορά ανάβει η φλόγα σου. Χωρίς το εγώ, αποκαλύπτεται η ύπαρξή σου.