Ο άνθρωπος είναι παράδοξα άρρωστος: θέλει να ελέγχει τους ανθρώπους – αν ελέγχεις τους ανθρώπους, το εγώ σου ικανοποιείται, είσαι κάτι το ιδιαίτερο – και θέλει επίσης να τον ελέγχουν και τον ίδιο, γιατί όταν σε ελέγχουν, δεν είσαι πια υπεύθυνος. Για όλους αυτούς τους λόγους, η παιγνιώδης διάθεση καταπνίγεται, συντρίβεται ήδη από την αρχή, και τότε οι άνθρωποι αρχίζουν να φοβούνται την ίδια τους την παιγνιώδη διάθεση, φοβούνται μήπως ΄χάσουν τον έλεγχο.΄

Τι είναι αυτός ο φόβος; Το φόβο στον εμφυτεύουν οι άλλοι: να διατηρείς πάντοτε τον έλεγχο, να παραμένεις πάντοτε πειθαρχημένος, να σέβεσαι πάντα εκείνους που είναι μεγαλύτεροί σου στην ηλικία. Να ακολουθείς πάντα τον ιερέα, τους γονείς, τους δασκάλους – ξέρουν αυτοί ποιο είναι το σωστό για σένα. Δεν επιτρέπεται ποτέ στη φύση σου να πει τι θέλει.

Σιγά-σιγά αρχίζεις να μεταφέρεις μέσα σου ένα πεθαμένο παιδί. Αυτό το πεθαμένο παιδί μέσα σου καταστρέφει την αίσθηση τού χιούμορ σου: δεν μπορείς να γελάσεις με όλη σου την καρδιά, δεν μπορείς να παίξεις, δεν μπορείς να απολαύσεις τα μικρά πράγματα τής ζωής. Γίνεσαι τόσο σοβαρός που η ζωή σου, αντί να διευρύνεται, αρχίζει να συρρικνώνεται.

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί έγινε ο χριστιανισμός η μεγαλύτερη θρησκεία στον κόσμο. Έφτασα επανειλημμένα στο συμπέρασμα ότι συνέβη λόγω του σταυρού και του σταυρωμένου Ιησού – τόσο λυπημένου, τόσο σοβαρού΄ φυσικό είναι… δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα χαμογελάει ο Ιησούς πάνω στο σταυρό. Κι εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βρει κάτι το παρόμοιο ανάμεσα στον εαυτό τους και στον Ιησού πάνω στο σταυρό.

Η σοβαρότητά του, η θλίψη του ήταν ο λόγος που ο χριστιανισμός εξαπλώθηκε περισσότερο από κάθε άλλη θρησκεία. Θα ήθελα οι εκκλησίες μας κι οι ναοί μας, τα τζαμιά μας, οι συναγωγές μας, να γίνουν μη σοβαροί τόποι, πιο παιγνιώδεις, γεμάτοι από γέλιο και χαρά. Αυτό θα προσέδιδε στην ανθρωπότητα μια πιο υγιή, μια πληρέστερη κι ακέραιη ψυχή. Δεν χρειάζεται να κουβαλάς το σταυρό σου στους ώμους σου. Άσε κάτω τον σταυρό. Σε διδάσκω να χορεύεις, να τραγουδάς, να παίζεις.

Η ζωή θα πρέπει να είναι, την κάθε μια στιγμή, μια πολύτιμη δημιουργικότητα. Δεν έχει σημασία τι δημιουργείς – μπορεί να είναι απλώς κάστρα φτιαγμένα από άμμο στην παραλία - πάντως ό,τι κι αν κάνεις, θα πρέπει να προέρχεται από την παιγνιώδη διάθεση και τη χαρά σου.

Δεν πρέπει να επιτρέψεις ποτέ στο παιδί μέσα σου να πεθάνει. Θρέψε το και μη φοβάσαι ότι θα βγει εκτός ελέγχου. Πού θα πάει; Κι ακόμη κι αν βγει εκτός ελέγχου, τι μ΄αυτό; Τι μπορείς να κάνεις εκτός ελέγχου; Μπορείς να χορέψεις σαν τρελός, να γελάσεις σαν τρελός΄ μπορείς να πηδάς και να τρέχεις σαν τρελός… ίσως να σκεφτεί ο κόσμος πως είσαι τρελός, αυτό όμως είναι δικό τους πρόβλημα. Αν εσύ το απολαμβάνεις, αν θρέφεται έτσι η ζωή σου, τότε δεν έχει σημασία, ακόμη κι αν γίνει πρόβλημα για όλο τον υπόλοιπο κόσμο.