Το δεύτερο πράγμα σχετικά με το φαγητό είναι ότι έχει πολύ περισσότερη σημασία η διανοητική μας κατάσταση την ώρα που τρώμε παρά το τι τρώμε. Το φαγητό θα σε επηρεάσει διαφορετικά αν τρως χαρούμενος, ευτυχισμένος ή αν τρως όταν είσαι γεμάτος λύπη και ανησυχία. Αν τρως σε κατάσταση ανησυχίας, τότε ακόμη και το καλύτερο φαγητό θα έχει δηλητηριώδη επίδραση. Κι αν τρως με χαρά, τότε είναι δυνατό μερικές φορές ακόμη και το δηλητήριο να μην μπορέσει ίσως να έχει πάνω σου όλο του το αποτέλεσμα. Είναι πολύ δυνατό αυτό. Έχει λοιπόν σημασία σε τι διανοητική κατάσταση τρως.

Ζούμε μέσα στην ανησυχία όλο το εικοσιτετράωρο. Αποτελεί θαύμα που χωνεύουμε το φαγητό που τρώμε, πώς τα καταφέρνει η ύπαρξη παρά την παρουσία μας! Δεν έχουμε καμιά επιθυμία να το χωνέψουμε. Αποτελεί απολύτως θαύμα πώς το χωνεύουμε. Και πώς παραμένουμε ζωντανοί! Είναι ένα θαύμα και τούτο! Η κατάσταση τού νου μας θα έπρεπε να έχει χάρη και ευδαιμονία.

Στα σπίτια μας όμως το τραπέζι τού φαγητού είναι στην πιο σκοτεινή κατάσταση. Η σύζυγος περιμένει τον άντρα της όλη την ημέρα να γυρίσει σπίτι για να φάει και όλη η συναισθηματική αρρώστια που έχει συγκεντρώσει εκείνη μέσα στο εικοσιτετράωρο βγαίνει στην επιφάνεια την ώρα ακριβώς που τρώει ο σύζυγος. Δεν ξέρει εκείνη ότι κάνει τη δουλειά ενός εχθρού. Δεν ξέρει ότι σερβίρει δηλητήριο στο πιάτο τού συζύγου της.

Ο σύζυγος είναι κι εκείνος φοβισμένος και ανήσυχος μετά από τη δουλειά όλης της ημέρας΄ ρίχνει κατά κάποιο τρόπο μέσα στο στομάχι του το φαγητό και φεύγει. Δεν έχει ιδέα ότι η πράξη που τέλειωσε τόσο γρήγορα και από την οποία έφυγε τρέχοντας θα έπρεπε να είναι πράξη προσευχητική. Δεν ήταν πράξη που έπρεπε να την κάνει βιαστικά. Έπρεπε να την κάνει με τον ίδιο τρόπο όπως κάποιος που μπαίνει μέσα σε ένα ναό ή όπως κάποιος που γονατίζει να προσευχηθεί ή όπως κάποιος που κάθεται να παίξει την βίνα του ή όπως κάποιος που λέει ένα τραγούδι για την αγαπημένη του.

Η πράξη αυτή είναι ακόμη πιο σημαντική: δίνει τροφή στο σώμα του. Πρέπει να το κάνει τούτο σε κατάσταση πελώριας ευδαιμονίας. Πρέπει να είναι πράξη αγάπης και προσευχητικότητας.

Όσο πιο ευχάριστα και χαρούμενα και όσο πιο χαλαρός και χωρίς ανησυχίες μπορεί να λάβει κανείς την τροφή του, τόσο πιο πολύ η τροφή του θα αρχίσει να γίνεται σωστή τροφή.

Βίαιο διαιτολόγιο δεν σημαίνει μόνο ότι τρώει ένας άνθρωπος μη χορτοφαγική τροφή. Είναι επίσης βίαιο το διαιτολόγιο όταν τρώει κανείς με θυμό. Και τα δυο αυτά πράγματα είναι βίαια. Όταν τρώει με θυμό, υποφέροντας, ανήσυχος, τρώει ο άνθρωπος και βίαια επίσης. Δεν αντιλαμβάνεται καθόλου ότι όπως ακριβώς είναι βίαιος όταν τρώει τη σάρκα κάποιου άλλου, το ίδιο, όταν καίγεται μέσα του η δική του σάρκα εξαιτίας τού θυμού και της ανησυχίας, υπάρχει επίσης η βία παρούσα κι εκεί. Τότε η τροφή που τρώει δεν μπορεί να είναι μη βίαιη.

Το άλλο μέρος τής σωστής τροφής είναι ότι πρέπει να τρως σε πολύ ειρηνική και πολύ χαρούμενη κατάσταση. Αν δεν είσαι σε τέτοια κατάσταση, τότε είναι καλύτερα να περιμένεις μέχρι να είσαι και να μην φας για λίγη ώρα. Όταν είναι τελείως έτοιμος ο νους, μόνο τότε πρέπει να τρώει κανείς το φαγητό του. Για πόση ώρα δεν θα είναι έτοιμος ο νους; Αν έχεις αρκετή επίγνωση ώστε να περιμένεις, τότε το πολύ να μπορεί να μείνει πεινασμένος για μια μόνο ημέρα΄ όμως δεν έχουμε μπει ποτέ στον κόπο να τον ακούμε.

Έχουμε κάνει το φαγητό μια διαδικασία τελείως μηχανική. Χρειάζεται να βάλει κανείς φαγητό μέσα στο σώμα κι έπειτα να φύγει από το τραπέζι. Δεν πρόκειται πια για μια ψυχολογική διαδικασία΄ αυτό είναι επικίνδυνο.

Στο επίπεδο τού σώματος, η σωστή τροφή πρέπει να είναι υγιεινή, μη διεγερτική και μη βίαιη΄ στο ψυχολογικό επίπεδο, ο νους πρέπει να βρίσκεται σε ευδαίμονα κατάσταση, με χάρη και χαρά΄ και στο επίπεδο τής ψυχής, θα πρέπει να υπάρχει η αίσθηση τής ευγνωμοσύνης, του ευχαριστώ. Τα τρία αυτά πράγματα κάνουν την τροφή σωστή τροφή.

Τρώμε φαγητό, πίνουμε νερό΄ αναπνέουμε. Θα πρέπει να έχουμε αίσθημα ευγνωμοσύνης για όλα τούτα. Προς ολόκληρη τη ζωή, προς ολόκληρο τον κόσμο, προς ολόκληρο το σύμπαν, προς όλη τη φύση, προς το θεϊκό στοιχείο, θα πρέπει να υπάρχει το αίσθημα τής ευγνωμοσύνης: ΄΄Μου δόθηκε άλλη μια μέρα να ζήσω. Έλαβα ακόμη μια φορά τροφή να φάω. Για μια ακόμη μέρα βλέπω τον ήλιο, βλέπω τα λουλούδια που ανθίζουν. Είμαι και πάλι ζωντανός σήμερα.΄΄

Το αίσθημα αυτό, το αίσθημα τής ευγνωμοσύνης, θα πρέπει να υπάρχει σε όλες τις όψεις τής ζωής΄ και ιδιαίτερα κατά πολύ με το διαιτολόγιο. Μόνο τότε μπορεί να γίνει το διαιτολόγιό σου σωστό διαιτολόγιο.