Μέσω του διαλογισμού, αισθάνομαι μερικές φορές την διάθεση να απομακρυνθώ από τους ανθρώπους και να φύγω και να μείνω μόνος μου, ώστε να μπορέσω να πάω πραγματικά βαθιά μέσα στον εαυτό μου και να είμαι ανεξάρτητος. Αυτό όμως αναστατώνει τη φιλενάδα μου. Τι πρέπει να κάνω;

Παρερμηνεύεις. Ερμηνεύεις την αλληλεξάρτηση ως εξάρτηση. Είναι λάθος ιδέα αυτή και εξαιτίας αυτής της λάθος ιδέας προβάλλει μια λάθος επιθυμία: πώς να είσαι ανεξάρτητος. Μέσα από το ένα σφάλμα προβάλλει ένα άλλο. Δεν μπορείς να είσαι΄ κι αν σου διδάσκει κάποιος την ανεξαρτησία - υπάρχουν άνθρωποι που τη διδάσκουν - διδάσκουν σκέτες ανοησίες. Αποτελείς μέρος, είσαι ένα με το όλον, είσαι ένα κύμα στον ωκεανό.

Το πρώτο λοιπόν πράγμα που πρέπει να καταλάβεις: δεν διδάσκω την απομόνωση, επειδή δεν διδάσκω το εγώ. Δεν διδάσκω την απομόνωση, διότι θέλω να αφήσεις το εγώ, όχι τον κόσμο. Ο κόσμος δεν είναι το πρόβλημα. Ο κόσμος είναι εξαιρετικά όμορφος΄ είναι σκέτη χαρά, δεν έχει τίποτε το λανθασμένο. Κάτι λανθασμένο υπάρχει μέσα σε σένα, όχι μέσα στον κόσμο. Το λάθος που υπάρχει μέσα σου να αφήσεις΄ τον κόσμο να μην τον απαρνηθείς. Σε διδάσκω να γιορτάζεις τον κόσμο, όχι να τον απαρνείσαι. Είμαι καταφατικός προς τη ζωή και καταφατικός δίχως όρους.

Αν θέλεις λοιπόν να αφήσεις κάτι, άφησε τον εαυτό σου. Αν θέλεις να απαρνηθείς κάτι, απαρνήσου τον εαυτό σου. Και ο μόνος τρόπος, ο μόνος τρόπος να απαρνηθεί κανείς τον εαυτό του είναι να γιορτάζει. Γιατί, όποτε είσαι ευτυχισμένος, δεν υπάρχεις΄ όποτε είσαι λυπημένος, υπάρχεις΄ όποτε είσαι θλιμμένος, υπάρχεις΄ όποτε είσαι χαρούμενος, δεν υπάρχεις.

Για να συνεχίσεις την ανάγνωση στα αγγλικά: κάνε κλικ εδώ