Διαλογίσου, διότι η στιγμή αυτή θα έχει σημασία για σένα. Όποτε πεθαίνει κάποιος, κάποιος με τον οποίο είχες βαθιά σχέση, κάποιος με τον οποίο είχες μεγάλη οικειότητα, κάποιος με τον οποίο υπήρξες ευτυχισμένος και δυστυχισμένος, λυπημένος και θυμωμένος, κάποιος με τον οποίο γνώρισες όλες τις εποχές της ζωής και κάποιος ο οποίος έγινε κατά κάποιο τρόπο μέρος σου κι εσύ έγινες μέρος δικό του - όταν πεθαίνει ένας τέτοιος άνθρωπος, δεν πρόκειται για θάνατο που συμβαίνει μόνο απέξω, πρόκειται για θάνατο που συμβαίνει και μέσα σου επίσης. Κρατούσε εκείνη ένα μέρος της ύπαρξής σου, όταν λοιπόν πεθαίνει, πεθαίνει και το μέρος εκείνο μέσα στη δική σου ύπαρξη. Γέμιζε κάτι μέσα σου εκείνη. Εξαφανίζεται αυτό κι απομένουν πληγές.

Έχουμε πολλές τρύπες μέσα στην ύπαρξή μας. Εξαιτίας τους αναζητούμε τη συντροφιά του άλλου, την αγάπη του άλλου. Με την παρουσία τού άλλου, καταφέρνουμε να γεμίζουμε κάπως τις τρύπες εκείνες. Όταν εξαφανίζεται ο άλλος, υπάρχουν και πάλι εκείνες οι τρύπες...  ανοίγει μια χάσκουσα άβυσσος. Μπορεί να τις έχεις ξεχάσει, θα τις αισθανθείς όμως, καθώς και τον πόνο. Χρησιμοποίησε λοιπόν αυτές τις στιγμές για βαθύ διαλογισμό, γιατί αργά ή γρήγορα θα γεμίσουν και πάλι οι τρύπες. Θα εξαφανιστούν και πάλι οι τρύπες. Πριν να συμβεί αυτό, είναι καλό να μπεις μέσα στις τρύπες αυτές, να μπεις μέσα στον άδειο χώρο που θα αφήσει εκείνη φεύγοντας.

Χρησιμοποίησε λοιπόν αυτές τις στιγμές. Κάθισε σιωπηλός, κλείσε τα μάτια σου, πήγαινε μέσα σου. Και δες τι έχει συμβεί. Μην σκέφτεσαι το μέλλον, μην σκέφτεσαι το παρελθόν. Μην πας στις μνήμες, γιατί είναι μάταιο αυτό. Πήγαινε απλώς μέσα σου. Τι σου έχει συμβεί; Πέθανε εκείνη΄ τώρα τι έχει συμβεί σε σένα; Τι σου συμβαίνει; Μπες μέσα στη διαδικασία αυτή. Θα αποκαλύψει πολλά πράγματα μέσα σου. Θα μεταμορφωθείς εντελώς αν μπορέσεις να διεισδύσεις σε κείνες τις τρύπες. Δεν θα προσπαθήσεις να τις ξαναγεμίσεις, μπορείς όμως πάντα να αγαπάς.

Μπορεί κανείς να αγαπά χωρίς να φέρνει καθόλου τον άλλο μέσα του και να ικανοποιεί κάποια βαθιά του ανάγκη εκεί. Μπορεί να αγαπά ως ένα είδος πολυτέλειας. . . επειδή έχει κάτι να μοιραστεί και θέλει να το μοιραστεί. Τότε η αγάπη δεν αποτελεί πλέον ανάγκη΄ δεν κρύβεις πίσω της τις πληγές σου.

Πήγαινε λοιπόν στις πληγές αυτές, πήγαινε σε κείνο τον άδειο χώρο, πήγαινε σε κείνη την απουσία και παρατήρησε - αυτό είναι το ένα.

Το άλλο είναι: να θυμάσαι ότι η ζωή είναι πραγματικά φευγαλέα, γλιστράει και φεύγει... είναι τόσο στιγμιαία. Ζούμε μέσα σε ένα κόσμο μαγείας. Εξαπατούμε συνεχώς τον εαυτό μας. Η αυταπάτη χάνεται ξανά και ξανά. Η πραγματικότητα εκρήγνυται ξανά και ξανά. Ξανά και ξανά πεθαίνει κάποιος και σου θυμίζει αυτό ότι η ζωή δεν είναι αξιόπιστη, ότι δεν πρέπει να στηρίζεται κανείς υπερβολικά πάνω στη ζωή. Τη μια στιγμή βρίσκεται εκεί, την άλλη στιγμή έχει φύγει. Είναι μια σαπουνόφουσκα - με ένα μικρό τρύπημα χάνεται. Μάλιστα, όσο πιο πολύ καταλαβαίνεις τη ζωή, τόσο πιο πολύ είσαι γεμάτος απορία για το πώς υφίσταται. Τότε το πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος΄ πρόβλημα γίνεται η ζωή. Ο θάνατος φαίνεται φυσικό πράγμα.

Είναι θαύμα που υπάρχει η ζωή - ένα τόσο προσωρινό πράγμα, ένα τόσο στιγμιαίο πράγμα. Και όχι μόνο υπάρχει, αλλά και την εμπιστεύονται οι άνθρωποι. Στηρίζονται πάνω της οι άνθρωποι, οι άνθρωποι εξαρτώνται από αυτήν. Βάζουν όλη τους την ύπαρξη στα πόδια της - και πρόκειται απλώς για μια ψευδαίσθηση, για ένα όνειρο. Ανά πάσα στιγμή θα χαθεί και απομένει κανείς να κλαίει. Μαζί της χάνεται κι όλη η προσπάθεια, κάθε θυσία που είχες κάνει για εκείνην. Ξαφνικά εξαφανίζονται τα πάντα. Παρατήρησέ την λοιπόν - την στιγμιαία αυτή, την ονειρική, την απατηλή ζωή.

Και ο θάνατος έρχεται στους πάντες. Στεκόμαστε όλοι στη σειρά και η σειρά πλησιάζει συνεχώς το θάνατο. Εξαφανίζεται η γυναίκα΄ η σειρά είναι λίγο μικρότερη. Έκανε χώρο για έναν ακόμη άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος που πεθαίνει σε φέρνει πιο κοντά στο δικό σου θάνατο, έτσι λοιπόν κάθε θάνατος είναι κατά βάση ο δικός σου θάνατος. Με κάθε θάνατο, πεθαίνει κανείς και πλησιάζει περισσότερο στο τέλος. Πριν να συμβεί, πρέπει να αποκτήσει όσο πιο πολλή επίγνωση γίνεται.

Αν εμπιστευόμαστε υπερβολικά τη ζωή, τείνουμε να μην είμαστε συνειδητοί. Αν αρχίσουμε να αμφισβητούμε τη ζωή - την αποκαλούμενη ζωή που τελειώνει πάντα με το θάνατο - τότε αποκτούμε πιο πολλή επίγνωση. Και με την επίγνωση εκείνη, αρχίζει ένα νέο είδος ζωής, ανοίγουν οι πόρτες της - της ζωής που δεν έχει θάνατο, της ζωής που είναι αιώνια, της ζωής που είναι πέρα από το χρόνο.