Ήρθε ένας άνθρωπος στον Ραμάνα Μαχάρσι και είπε, ΄΄Έχω έρθει από πολύ μακριά, από κάπου στη Γερμανία, κι ήρθα για να μάθω από σένα.΄΄ Ο Ραμάνα είπε, ΄΄Τότε να πας αλλού, διότι εδώ διδάσκουμε πώς να ξεμάθεις. Η μάθηση δεν αποτελεί το δικό μας τρόπο. Πήγαινε αλλού.΄΄

Ίσως εκείνος να ήταν κάποιος μορφωμένος Γερμανός, ίσως να γνώριζε τις Βέδες, τις Ουπανισάδες, ίσως να είχε ενδιαφερθεί για τον Ραμάνα λόγω της μόρφωσής του. Διαβάζοντας τις Ουπανισάδες, προβάλλει η επιθυμία να βρει κανείς έναν άνθρωπο που ξέρει. Προχωρώντας μέσα στις σελίδες από τις Βέδες, γοητεύεται κανείς, μαγεύεται, μαγνητίζεται, υπνωτίζεται. Αρχίζει να αναζητά έναν άνθρωπο που να είναι ο οραματιστής για τον οποίο μιλούν οι Βέδες, έναν άνθρωπο του διαμετρήματος των οραματιστών των Ουπανισάδων - έναν άνθρωπο που ξέρει. Ίσως να είχε έρθει εξαιτίας των ιερών γραφών.

Δεν ξέρεις όμως τον άνθρωπο που ξέρει. Είναι πάντα εναντίον των γραφών. Οι γραφές μπορεί να σε οδηγήσουν σε κείνον, θα σου πει όμως να αφήσεις όλες τις γραφές. Την σκάλα μέσω της οποίας ήρθες θα σου πει, ΄΄Πέταξέ την! Τώρα που έφτασες σε μένα, δεν υπάρχει ανάγκη για Βέδες και Ουπανισάδες και Κοράνια΄ άφησέ τα! Τώρα βρίσκομαι ο ίδιος εδώ, ζωντανός.΄΄

Ο Ιησούς λέει: Είμαι η αλήθεια, δεν χρειάζεται να φέρνετε εδώ τις γραφές. Ο Ραμάνα είπε, ΄΄Πήγαινε λοιπόν κάπου αλλού, διότι εδώ διδάσκουμε πώς να ξεμάθεις. Αν είσαι έτοιμος να ξεμάθεις, μείνε εδώ. Αν έχεις έρθει για να μάθεις περισσότερα, τότε δεν είναι εδώ το κατάλληλο μέρος. Τότε πήγαινε κάπου αλλού – υπάρχουν τα πανεπιστήμια για μάθηση. Όταν έρχεσαι σε μένα, να έρχεσαι για να ξεμάθεις. Εδώ υπάρχει ένα πανεπιστήμιο όπου ξεμαθαίνεις, ένα πανεπιστήμιο που δημιουργεί τον μη-νου, ένα πανεπιστήμιο όπου ό,τι γνωρίζεις θα σου αφαιρεθεί.΄΄

Πρέπει να αφήσεις όλες σου τις γνώσεις έτσι ώστε να γίνεις γνώστης, έτσι ώστε να αποκτήσεις μια τελειότητα, μια διαύγεια, έτσι ώστε τα μάτια σου να μην είναι γεμάτα από πραγματείες ή θεωρίες, από προκαταλήψεις, από έννοιες΄ έτσι ώστε τα μάτια σου να έχουν καθαρότητα, απόλυτη καθαρότητα και διαφάνεια, έτσι ώστε να μπορείς να βλέπεις. Η αλήθεια βρίσκεται ήδη εδώ. Πάντοτε βρισκόταν εδώ.

Osho, Just Like That, Ομιλία #1
Για να συνεχίσεις την ανάγνωση στα αγγλικά, κάνε κλικ εδώ

Ο Ραμάνα Μαχάρσι λέει: η αυτογνωσία είναι εύκολο πράγμα, το ευκολότερο πράγμα που υπάρχει. Διότι βρίσκεται τόσο κοντά! Βρίσκεται ήδη εκεί, πάντοτε εκεί βρισκόταν. Μια απλή ματιά, μια απλή στροφή προς τα μέσα, και δεν θα είσαι πια ζητιάνος και θα έχεις γίνει αυτοκράτορας και θα είσαι ενθρονισμένος κι εστεμμένος και θα είσαι βασιλιάς. Μια απλή ματιά προς τα μέσα σου... Αυτό όμως ακριβώς λένε οι σούφι. Ο Ραμάνα είναι ένας σούφι.

Χρησιμοποιώ τη λέξη σούφι με την ευρύτερη έννοια της λέξης. Ο Βούδας είναι σούφι, ο Ιησούς είναι σούφι, ο Ραμάνα είναι σούφι. Λέγοντας σούφι, εννοώ εκείνον που έχει βαρεθεί τις φιλοσοφίες κι έχει αρχίσει να αναζητά το πραγματικό, που δεν είναι πια ικανοποιημένος με το συνθετικό φαγητό και που αναζητά την αληθινή τροφή.

Ο Ραμάνα λέει: η αυτογνωσία είναι πολύ εύκολο πράγμα - το ευκολότερο που υπάρχει. Αλλά σε αντίφαση προς τούτο, άκουσε αυτά τα λόγια του Εμάνουελ Καντ, ενός μεγάλου φιλοσόφου: η μεταφυσική αποτελεί κάλεσμα προς τη λογική προκειμένου να αναλάβει εκ νέου το δυσκολότερο έργο από όλα, δηλαδή το έργο της αυτογνωσίας.

H φιλοσοφία το δυσκολεύει, το δυσκολεύει πολύ, το κάνει αδύνατο σχεδόν – διότι η φιλοσοφία απομακρύνεται συνεχώς από εκεί. Να γνωρίζεις τα σχετικά με τον εαυτό σημαίνει να μην τον γνωρίζεις, να γνωρίζεις τα σχετικά με το Θεό σημαίνει να μην τον γνωρίζεις – πώς γίνεται το ΄σχετικά΄ να είναι εκείνος; Σχετικά και σχετικά... Και προχωρείς σε κύκλους. Γίνεται αδύνατο το πράγμα.

Όσο πιο έξυπνος γίνεσαι, όσο πιο πονηρός, πιο υπολογιστικός, γύρω από το σχετικά, τόσο πιο πολύ οδηγείσαι έξω από το δρόμο σου. Το ζήτημα δεν είναι να γνωρίσεις τα σχετικά με τον εαυτό: το ζήτημα είναι να γνωρίσεις τον ίδιο τον εαυτό, να έχεις επίγνωση΄ δεν είναι το ζήτημα να σκέφτεσαι για κείνον, αλλά να γίνει εκείνος το κέντρο σου. Κάθεσαι μέσα σε κείνον σιωπηλός και σου αποκαλύπτεται.

Ο Ραμάνα έχει δίκιο, πρέπει να έχει δίκιο – γνωρίζει. Ο Εμάνουελ Καντ δεν έχει δίκιο, δεν μπορεί να έχει δίκιο – δεν βρέθηκε ποτέ εκεί. Παρόλο που προσπάθησε πολύ, δούλεψε πολύ – είχε διάνοια από τις πιο οξείες που υπήρξαν ποτέ. Δεν αμφισβητείται η οξύνοιά του. Η λογική του είναι τέλεια. Σε ό,τι όμως αφορά την ενόρασή του, είναι τυφλός.

Είναι σαν να σκέφτεται το φως ένας τυφλός – είναι επόμενο να είναι αδύνατον. Πώς γίνεται να σκεφτεί το φως ένας τυφλός;

Osho, The Perfect Master, Τόμος 2, Ομιλία #1
Για να συνεχίσεις την ανάγνωση στα αγγλικά, κάνε κλικ εδώ

Συνέβη κάποτε, ο Μαχάρσι Ραμάνα ήταν ετοιμοθάνατος. Την Πέμπτη, 13 Απριλίου, κάποιος γιατρός έφερε στον Μαχάρσι ένα φάρμακο για την ανακούφιση της συμφόρησης στους πνεύμονες, εκείνος όμως αρνήθηκε. ΄΄Δεν είναι απαραίτητο, θα διορθωθούν τα πάντα μέσα σε δυο μέρες,΄΄ είπε. Και μετά από δυο μέρες πέθανε.

Προς τη δύση του ήλιου, ο Μαχάρσι είπε στους υπηρέτες να τον ανασηκώσουν. Ήδη ήξεραν ότι η κάθε κίνηση, το κάθε άγγιγμα, ήταν οδυνηρό, εκείνος όμως τους είπε να μην τους απασχολεί αυτό. Υπέφερε από καρκίνο – είχε καρκίνο του φάρυγγα, πονούσε πολύ. Ήταν αδύνατο ακόμη και νερό να πιει, ήταν αδύνατο να φάει το οτιδήποτε, ήταν αδύνατο να κινήσει το κεφάλι του. Ήταν πολύ δύσκολο ακόμη και να πει λίγα λόγια.

Ανακάθισε κι ένας υπηρέτης τού στήριζε το κεφάλι. Ένας γιατρός ήθελε να του δώσει οξυγόνο, αλλά με ένα νεύμα του χεριού του τον απομάκρυνε.

Απροσδόκητα, μια ομάδα αφοσιωμένων μαθητών που ήταν καθισμένοι στο προαύλιο έξω από την αίθουσα άρχισε να τραγουδά το Αρουνατσάλα-Σίβα – ένα μπατζάν που άρεσε πολύ στον Μαχάρσι. Του άρεσε πολύ εκείνο το μέρος, το Αρουνατσάλα΄ ο λόφος όπου ζούσε – ο λόφος εκείνος λέγεται Αρουνατσάλα. Και το μπατζάν ήταν μια εξύμνηση του λόφου.

Μόλις το άκουσε ο Μαχάρσι, άνοιξαν τα μάτια του και έλαμψαν. Έκανε ένα μικρό χαμόγελο απερίγραπτης τρυφερότητας. Από τις εξωτερικές άκρες των ματιών του κύλησαν δάκρυα ευδαιμονίας.

Τον ρώτησε κάποιος, ΄΄Μαχάρσι, αλήθεια μας αφήνεις;΄΄

Του ήταν δύσκολο να μιλήσει, όμως πρόφερε αυτές τις λίγες λέξεις: ΄΄Λένε ότι πεθαίνω – αλλά δεν θα φύγω. Πού να πάω; Είμαι πάντα εδώ.΄΄

Άλλη μια ανάσα και τέλος. Δεν υπήρξε κανείς αγώνας, κανείς σπασμός, κανένα άλλο σημάδι θανάτου: μόνον ότι δεν ήρθε η επόμενη ανάσα.

Εκείνο που λέει έχει τεράστια σημασία - ΄΄Πού να πάω; Είμαι πάντα εδώ.΄΄ Δεν υπάρχει κανένα μέρος να πας. Αυτή η ύπαρξη είναι η μόνη που υπάρχει, αυτός είναι ο μόνος χορός που υπάρχει – πού να πάει κανείς; Η ζωή έρχεται και φεύγει, ο θάνατος έρχεται και φεύγει – αλλά πού μπορεί να πάει κανείς; Υπήρχες και πριν από τη ζωή.

Osho, Zen: The Path of Paradox, Τόμος 2, Ομιλία #6
Για να συνεχίσεις την ανάγνωση στα αγγλικά, κάνε κλικ εδώ