Τον άντρα τον έχουμε διδάξει να είναι άντρας: να μην δείχνει ποτέ θηλυκές ιδιότητες, να μη δείχνει ποτέ ότι έχει μαλακή καρδιά, να μη δείχνει ποτέ καμιά δεκτικότητα, να είναι πάντα επιθετικός. Τον άντρα τον έχουμε διδάξει να μην κλαίει ποτέ, να μην δακρύζει ποτέ΄ γιατί τα δάκρυα είναι γυναικεία.

Τις γυναίκες τις έχουμε διδάξει να μην είναι ποτέ όπως οι αρσενικοί: να μην δείχνουν ποτέ επιθετικότητα, να μην εκφράζονται ποτέ, να παραμένουν πάντα παθητικές, δεκτικές. Είναι κάτι αντίθετο προς την πραγματικότητα αυτό και έχει κάνει και τους δυο ανάπηρους.

Σε έναν καλύτερο κόσμο, με καλύτερη κατανόηση, ο άντρας θα είναι και τα δυο, η γυναίκα θα είναι και τα δυο΄ επειδή μερικές φορές ο άντρας χρειάζεται να είναι γυναίκα. Υπάρχουν στιγμές που χρειάζεται να είναι απαλός΄ στιγμές τρυφερές, στιγμές αγάπης. Και υπάρχουν στιγμές που η γυναίκα χρειάζεται να είναι εκφραστική και επιθετική΄ για λόγους θυμού, άμυνας, εξέγερσης. Αν η γυναίκα είναι απλώς παθητική, τότε θα μετατραπεί αυτόματα σε σκλάβο. Η παθητική γυναίκα είναι επόμενο να γίνει σκλάβα΄ αυτό ακριβώς συνέβη σε όλες τις εποχές. Και ο επιθετικός άντρας, ο εμφατικά επιθετικός και ποτέ τρυφερός, είναι επόμενο να δημιουργήσει πολέμους, νεύρωση στον κόσμο, βία.

Ο άντρας πολεμάει πάντα, πολεμάει συνεχώς΄ φαίνεται σαν να υπάρχει πάνω στη γη ο άντρας μόνο για να πολεμάει. Μέσα σε τρεις χιλιάδες χρόνια, έχουν γίνει πέντε χιλιάδες πόλεμοι. Ο πόλεμος συνεχίζεται σε τούτο ή εκείνο το μέρος, η γη δεν είναι ποτέ ολόκληρη και υγιής, δεν υπάρχει στιγμή χωρίς πόλεμο. Είναι είτε στην Κορέα ή είναι στο Βιετνάμ ή είναι στο Ισραήλ ή στην Ινδία, το Πακιστάν ή το Μπανγκλαντές΄ σε κάποιο μέρος πρέπει να συνεχίζεται η σφαγή.

Ο άντρας χρειάζεται να σκοτώνει. Για να παραμείνει άντρας χρειάζεται να σκοτώνει. Το εβδομήντα πέντε τοις εκατό της ενέργειας πηγαίνει στις πολεμικές προσπάθειες, στη δημιουργία περισσότερων βομβών, βομβών νετρονίου, και τα λοιπά.

Φαίνεται ότι όλος ο σκοπός της ύπαρξης του άντρα πάνω στη γη είναι ο πόλεμος. Οι ήρωες πολέμου είναι οι πιο πολύ σεβαστοί. Οι πολιτικοί του πολέμου γίνονται τα μεγάλα ονόματα της ιστορίας: Αδόλφος Χίτλερ, Γουίνστον Τσώρτσιλ, Ιωσήφ Στάλιν, Μάο Τσε Τουνγκ΄ αυτά τα ονόματα θα παραμείνουν. Γιατί; Επειδή έκαναν μεγάλους πολέμους, κατέστρεψαν. Είτε επιθετικά είτε αμυντικά, δεν είναι εκεί το ζήτημα, αυτοί ήταν πάντως οι έμποροι του πολέμου.

Και δεν ξέρει καν κανείς ποιος έκανε την επίθεση΄ αν την επίθεση την έκανε η Γερμανία ή όχι. Όλα εξαρτώνται από το ποιος γράφει την ιστορία. Όποιος νικήσει θα γράψει την ιστορία και θα αποδεικνύει ότι την επίθεση την έκανε ο άλλος. Η ιστορία θα ήταν τελείως διαφορετική αν είχε νικήσει ο Αδόλφος Χίτλερ. Πράγματι, θα είχαν υπάρξει οι δίκες της Νυρεμβέργης, αλλά θα δικάζονταν οι Αμερικανοί και οι Αγγλοι και οι Γάλλοι στρατηγοί και πολιτικοί. Και την ιστορία θα την είχαν γράψει οι Γερμανοί΄ φυσικά θα έχουν διαφορετική οπτική. Κανείς δεν ξέρει ποια είναι η αλήθεια.

Αλλά ένα είναι βέβαιο: ότι ο άντρας βάζει όλη του την ενέργεια σε πολεμικές προσπάθειες. Ο λόγος; Ο λόγος είναι ότι τον άντρα τον έχουν διδάξει να είναι άντρας, το θηλυκό του μέρος τού το έχουν αρνηθεί. Έτσι λοιπόν κανείς άντρας δεν είναι πλήρης.

Και το ίδιο συμβαίνει και με τη γυναίκα΄ καμιά γυναίκα δεν είναι πλήρης. Της έχουν αρνηθεί το αρσενικό της μέρος. Όταν ήταν μικρό παιδί, δεν μπορούσε να μαλώνει με τα αγόρια, δεν μπορούσε να σκαρφαλώνει στα δέντρα΄ έπρεπε να παίζει με κούκλες, έπρεπε να κάνει τη ΄νοικοκυρά.΄  Αυτή η οπτική είναι πολύ παραμορφωτική.

Ο άντρας είναι και τα δύο, το ίδιο κι η γυναίκα΄ και χρειάζονται κι οι δυο προκειμένου να δημιουργήσουν έναν πραγματικό, αρμονικό άνθρωπο. Η ύπαρξη είναι διαλεκτική΄ και τα αντίθετα δεν είναι μόνο αντίθετα, είναι και συμπληρωματικά.
 

Osho, The Heart Sutra, Ομιλία #3