Και μίλησε μια γυναίκα, λέγοντας, Πες μας για τον πόνο.
Και είπε ο Αλμουσταφά:
ο πόνος σου είναι το σπάσιμο του κελύφους
το οποίο περικλείει την κατανόησή σου.
Όπως πρέπει να σπάσει το κουκούτσι του καρπού,
ώστε να σταθεί στον ήλιο η καρδιά του,
έτσι κι εσύ πρέπει τον πόνο να γνωρίσεις.
Κι αν μπορούσες να κρατήσεις όλο δέος την καρδιά σου
για τα καθημερινά της ζωής σου θαύματα,
ο πόνος σου δεν θα φαινόταν πιο λίγο θαυμαστός από τη χαρά σου΄
και θα αποδεχόσουν τις εποχές της καρδιάς σου,
όπως αποδέχεσαι πάντα τις εποχές
που περνούν πάνω από τα χωράφια σου.
Και θα παρατηρούσες με γαλήνη
τους χειμώνες της θλίψης σου.
Η ίδια διάλεξες μεγάλο μέρος του πόνου σου.
Πρόκειται για το πικρό φάρμακο
με το οποίο ο μέσα σου γιατρός γιατρεύει τον άρρωστο εαυτό σου.
Έχε λοιπόν εμπιστοσύνη στο γιατρό
και πιες το γιατρικό του με σιωπή και ηρεμία:
διότι το χέρι του, αν και είναι βαρύ και σκληρό,
το οδηγεί το τρυφερό χέρι του Αόρατου
και το κύπελλο που φέρνει,
αν και μπορεί να σου κάψει τα χείλια,
είναι φτιαγμένο από τον πηλό
που νότισε ο Αγγειοπλάστης
με τα ίδια τα ιερά του δάκρυα.

Φαίνεται πως είναι πολύ δύσκολο, ακόμη και για έναν άνθρωπο του διαμετρήματος του Καλίλ Γκιμπράν, να ξεχάσει μια βαθιά ριζωμένη στάση ανδρικού σοβινισμού. Το λέω τούτο, επειδή οι φράσεις που θα πει ο Αλμουσταφά είναι σωστές κατά ένα τρόπο - αλλά εξακολουθεί να τους λείπει κάτι πολύ ουσιαστικό.

Ο Αλμουσταφά ξεχνάει ότι την ερώτηση την κάνει μια γυναίκα και η απάντησή του είναι πολύ γενική, ισχύει και για τους άντρες και για τις γυναίκες. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο πόνος και τα βάσανα που πέρασαν οι γυναίκες όλου του κόσμου είναι χίλιες φορές πιο πολλά από αυτά που γνώρισαν ποτέ οι άντρες. Γι΄αυτό και λέω ότι ο Αλμουσταφά απαντάει στην ερώτηση, αλλά όχι σε εκείνην που ρωτά. Κι αν δεν απαντήσεις σε εκείνον που ρωτά, η απάντηση παραμένει επιφανειακή - όσο βαθιά κι αν φαίνεται... Η απάντηση φαίνεται να είναι ακαδημαϊκή, φιλοσοφική.

Δεν περιέχει την ενόραση αυτού που έχουν κάνει οι άντρες στις γυναίκες - και δεν είναι θέμα μιας ημέρας, αλλά χιλιάδων ετών. Ούτε καν το αναφέρει. Αντίθετα, κάνει συνεχώς εκείνο που έκαναν πάντοτε οι ιερείς και οι πολιτικοί - δίνει παρηγοριά. Πίσω από τις όμορφες λέξεις δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από παρηγοριά. Και η παρηγοριά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αλήθεια.