΄΄Και να θυμάσαι, κάθε νέα κατάσταση πρέπει να γίνεται ευκαιρία για διαλογισμό. Τι είναι ο διαλογισμός; Να αποκτάς επίγνωση αυτού που κάνεις, να αποκτάς επίγνωση αυτών που σου συμβαίνουν.

΄΄Σε προσβάλλει κάποιος: έχε επίγνωση. Τι σου συμβαίνει όταν φτάνει ως εσένα η προσβολή; Διαλογίσου πάνω σε τούτο΄ έτσι αλλάζει όλη η οπτική. Όταν σε προσβάλλει κάποιος, συγκεντρώνεις την προσοχή σου σε εκείνο τον άνθρωπο - ΄Γιατί με προσβάλλει; Ποιος νομίζει πως είναι; Πώς θα πάρω εκδίκηση;΄ Αν είναι πολύ ισχυρός, παραδίνεσαι, αρχίζεις να τον καλοπιάνεις. Αν δεν είναι πολύ ισχυρός και βλέπεις πως είναι αδύναμος, τον χτυπάς. Αλλά ξεχνάς εντελώς τον εαυτό σου μέσα σε όλα αυτά΄ η εστίαση της προσοχής είναι πάνω στον άλλο. Έτσι χάνεις μια ευκαιρία για διαλογισμό. Όταν σε προσβάλλει κάποιος, διαλογίσου.

΄΄Ο Γκουρτζίεφ έχει πει, ΄Την ώρα που πέθαινε ο πατέρας μου, ήμουν μόνο εννιά χρονών. Με κάλεσε κοντά στο κρεβάτι του και μου ψιθύρισε στο αυτί: Γιε μου, δεν θα σου αφήσω πολλά πράγματα, πάντως όχι αυτού του κόσμου, έχω όμως κάποιο πράγμα να σου πω που μου το είπε ο δικός μου πατέρας όταν πέθαινε. Με βοήθησε εξαιρετικά΄ υπήρξε ο θησαυρός μου. Δεν έχεις μεγαλώσει ακόμα, ίσως να μην καταλάβεις τι σου λέω, αλλά να το κρατήσεις, να το θυμάσαι. Μια μέρα θα έχεις μεγαλώσει και τότε ίσως να καταλάβεις. Αυτό είναι το κλειδί: ξεκλειδώνει τις πόρτες μεγάλων θησαυρών.΄

΄΄Βέβαια ο Γκουρτζίεφ δεν μπόρεσε να το καταλάβει τη στιγμή εκείνη, επρόκειτο όμως για αυτό που του άλλαξε όλη του τη ζωή. Κι ο πατέρας του τού είπε ένα πολύ απλό πράγμα. Του είπε, ΄Όποτε σε προσβάλλει κάποιος, γιε μου, πες του ότι θα διαλογιστείς πάνω σε τούτο επί είκοσι τέσσερις ώρες και ότι θα έρθεις μετά να του απαντήσεις.΄

΄΄Ο Γκουρτζίεφ δεν μπορούσε να πιστέψει ότι επρόκειτο για ένα τόσο σπουδαίο κλειδί. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι, ΄Είναι κάτι τόσο πολύτιμο που θα πρέπει να το θυμάμαι.΄ Και μπορούμε να συγχωρήσουμε ένα εννιάχρονο παιδί. Επειδή όμως ήταν κάτι που του το είπε ο ετοιμοθάνατος πατέρας του που τον είχε αγαπήσει τρομερά και αμέσως αφότου το είπε άφησε την τελευταία του πνοή, εντυπώθηκε μέσα του΄ δεν μπορούσε να το ξεχάσει. Όποτε θυμόταν τον πατέρα του, θυμόταν κι εκείνα τα λόγια.

΄΄Χωρίς να το καταλαβαίνει αληθινά, άρχισε να το εφαρμόζει. Αν τον πρόσβαλλε κάποιος, του έλεγε, ΄Κύριε, θα πρέπει να διαλογιστώ πάνω σε τούτο επί είκοσι τέσσερις ώρες – έτσι μου είπε ο πατέρας μου. Και δεν βρίσκεται πια εδώ και δεν μπορώ να παρακούσω έναν πεθαμένο γέροντα. Με αγαπούσε εξαιρετικά και τον αγαπούσα εξαιρετικά και δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον υπακούσω. Μπορείς να παρακούσεις τον πατέρα σου όταν είναι ζωντανός, αλλά όταν έχει πεθάνει ο πατέρας σου, πώς να μην τον υπακούσεις; Συγχώρεσέ με, λοιπόν, σε παρακαλώ, θα επιστρέψω σε είκοσι τέσσερις ώρες και θα σου απαντήσω.΄ Και λέει, ΄Καθώς διαλογιζόμουν για τούτο επί είκοσι τέσσερις ώρες, μού έδωσε τις μεγαλύτερες ενοράσεις ως προς την ύπαρξή μου. Μερικές φορές έβλεπα ότι η προσβολή ήταν σωστή, ότι πράγματι έτσι είμαι. Πήγαινα λοιπόν στον άνθρωπο και του έλεγα: Σας ευχαριστώ, κύριε, δίκιο είχατε. Δεν ήταν προσβολή, ήταν απλώς μια δήλωση της πραγματικότητας. Με είπατε ανόητο και πράγματι είμαι.΄

΄΄Ή καμιά φορά συνέβαινε μετά από το διαλογισμό των είκοσι τεσσάρων ωρών να μπορέσω να δω ότι επρόκειτο για ένα απόλυτο ψέμα. Αλλά όταν ένα πράγμα είναι ψέμα, γιατί να νιώσω προσβολή; Έτσι δεν πήγαινα καν να του πω ότι είναι ψέμα. Το ψέμα είναι ψέμα, γιατί να νοιαστώ;΄

΄΄Αλλά καθώς παρακολουθούσε και διαλογιζόταν αποκτούσε σιγά-σιγά όλο και πιο πολλή επίγνωση των δικών του αντιδράσεων αντί για τις πράξεις των άλλων.΄΄
 

Osho, The Book of Wisdom, Ομιλία #5

Για να συνεχίσεις την ανάγνωση στα αγγλικά: κάνε κλικ εδώ